เดอะรถกระเช้าการประดิษฐ์ของแอนดรูว์ ฮัลลิดี ได้รับการแนะนำในซานฟรานซิสโกบนถนนแซคราเมนโตและถนนเคลย์ในปี พ.ศ. 2416 รถถูกลากด้วยสายเคเบิลที่ไม่มีที่สิ้นสุดซึ่งวิ่งในช่องระหว่างรางและผ่านเพลาที่ขับเคลื่อนด้วยไอน้ำในโรงไฟฟ้า ระบบนี้ได้รับการปรับมาอย่างดีสำหรับการใช้งานบนเนินเขาสูงชัน และใช้งานได้กว้างขวางที่สุดในซานฟรานซิสโกและซีแอตเทิล รถยนต์ทำงานได้อย่างราบรื่นกว่ารถยนต์ไฟฟ้าในยุคแรก ๆ แต่สามารถวิ่งได้ด้วยความเร็วคงที่เท่านั้น ขาดหรือติดขัดของสายเคเบิลที่มัดรถทุกคันในบรรทัด เริ่มต้นประมาณปี 1900 รางเคเบิลส่วนใหญ่ถูกแทนที่ด้วย รถไฟใต้ดิน แต่สายซีแอตเติลยังคงอยู่จนถึงทศวรรษที่ 1930 และส่วนหนึ่งของระบบซานฟรานซิสโกยังคงดำเนินการต่อไปในศตวรรษที่ 21 ในช่วงทศวรรษที่ 1890 และสองทศวรรษแรกของทศวรรษที่ 1900 รถรางไฟฟ้าแบบเดิม เข้ามาแทนที่เส้นทาง รถม้าในยุโรปและสหรัฐอเมริกา และได้ปรากฏตัวในเมืองใหญ่ของเอเชีย แอฟริกาและอเมริกาใต้ ในสหรัฐอเมริกา รถรางไฟฟ้าเข้ามาแทนที่รถม้าในอัตราที่รวดเร็วเป็นพิเศษตั้งแต่ปี 1902 ถึง 1917 เครื่องยนต์และรถยนต์ได้รับการปรับปรุงอย่างค่อยเป็นค่อยไป รถสี่ล้อจิ๋วถูกแทนที่ด้วยรถแปดล้อหนักที่มีความสามารถในการบรรทุกมากขึ้นและตัวรถที่ทำจากไม้ถูกแทนที่ด้วยเหล็กกล้า การครอบครองเส้นทางรถรางกลายเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเมืองที่กำลังเติบโตหรือเมืองเล็กๆ และระบบรถรางในเมืองใหญ่ได้ขยายเส้นทางของพวกเขาให้ไกลออกไปชานเมือง _ การพัฒนารถรางในยุโรปนั้นรวดเร็วพอๆ กันและดำเนินต่อไปเป็นระยะเวลานาน เมืองในยุโรปหลายแห่งสร้างระบบรถรางที่มีประสิทธิภาพสูง และรถยนต์ไฟฟ้ากลายเป็นวิธีการหลักในการคมนาคมในเมือง