ในปี พ.ศ. 2419 เอดิสันเริ่มทำงานเพื่อปรับปรุงไมโครโฟนสำหรับโทรศัพท์ (ในขณะนั้นเรียกว่า "เครื่องส่งสัญญาณ") โดยการพัฒนาไมโครโฟนคาร์บอนซึ่งประกอบด้วยแผ่นโลหะสองแผ่นคั่นด้วยเม็ดคาร์บอนซึ่งจะเปลี่ยนความต้านทานด้วยแรงดันของคลื่นเสียง กระแสไฟตรงที่คงที่จะถูกส่งผ่านระหว่างเพลตผ่านแกรนูล และความต้านทานที่ต่างกันจะส่งผลให้เกิดการปรับกระแส  รางวัล ทำให้เกิดกระแสไฟฟ้าที่แปรผันซึ่งสร้างแรงดันที่ต่างกันของคลื่นเสียงเมื่อถึงจุดนั้น ไมโครโฟน เช่น ไมโครโฟนที่พัฒนาโดยJohann Philipp ReisและAlexander Graham Bellทำงานโดยสร้างกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ไมโครโฟนคาร์บอนทำงานโดยมอดูเลตไฟฟ้ากระแสตรง จากนั้นจึงใช้หม้อแปลงเพื่อถ่ายโอนสัญญาณที่สร้างขึ้นไปยังสายโทรศัพท์ เอดิสันเป็นหนึ่งในนักประดิษฐ์หลายคนที่ทำงานเกี่ยวกับปัญหาในการสร้างไมโครโฟนที่ใช้งานได้สำหรับระบบโทรศัพท์โดยให้มันปรับเปลี่ยนกระแสไฟฟ้าที่ไหลผ่านงานของเขาเกิดขึ้นพร้อมกันกับเครื่องส่งคาร์บอนแบบสัมผัสหลวมของEmile Berliner (ซึ่งแพ้คดีสิทธิบัตรในภายหลังกับเอดิสันในเรื่องการประดิษฐ์เครื่องส่งคาร์บอน และDavid Edward Hughesศึกษาและตีพิมพ์บทความเกี่ยวกับฟิสิกส์ของเครื่องส่งสัญญาณคาร์บอนแบบสัมผัสหลวม