ปัจจุบันไม่มีการทดสอบเดียวเพื่อวินิจฉัย ME/CFS แพทย์ทำการวินิจฉัยโดยไม่รวมโรคอื่น ๆ ทั้งหมดที่อาจทำให้เกิดอาการและปฏิบัติตามเกณฑ์การวินิจฉัยที่เป็นที่ยอมรับ ผลลัพธ์ของบุคคลนั้นจากการทดสอบทางการแพทย์ตามปกติมักจะเป็นปกติ แต่การทดสอบเพิ่มเติมอาจแสดงความผิดปกติ สิ่งสำคัญคือต้องสังเกตว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่อาการเฉพาะของอาการ อ่อนเพลียเรื้อรัง แต่เป็นอาการขั้นต่ำที่จำเป็นเพื่อให้เป็นไปตามเกณฑ์การวินิจฉัย แม้ว่าการวินิจฉัยจะกำหนดให้ผู้ป่วยมีอาการต่อเนื่องเป็นเวลา 6 เดือน แต่การเว้นจังหวะและการพักผ่อนแต่เนิ่นๆ สามารถช่วยลดอาการ ปรับปรุงคุณภาพชีวิต และลดความเสี่ยงของการทำให้โรครุนแรงขึ้นได้ การวิจัยชี้ให้เห็นว่าผู้ป่วยที่สามารถทำกิจกรรมของตนเองได้และไม่ผลักดันตัวเองมีแนวโน้มที่จะทำได้ดีขึ้นในระยะยาว การเว้นจังหวะและการพักผ่อนสามารถเริ่มต้นได้ก่อนที่จะมีการวินิจฉัยอย่างเป็นทางการ แม้ว่าในขณะนี้ยังไม่มีวิธีรักษาและไม่มีการรักษาตามหลักฐาน สิ่งสำคัญคือต้องหาแพทย์ที่ไม่เพียงเห็นอกเห็นใจต่อ ME/CFS เท่านั้น แต่สามารถทำงานร่วมกับคุณเพื่อช่วยจัดการกับอาการของคุณได้ เป็นเรื่องปกติที่ผู้ที่มี ME/CFS จะมีภาวะร่วมอื่นๆ เช่น โรคไฟโบรมัยอัลเจีย โรคมาสต์คอลแอกทิเวชัน และปัญหาเกี่ยวกับเนื้อเยื่อเกี่ยวพัน สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ตัดการวินิจฉัย ME/CFS แต่การจัดการสามารถช่วยปรับปรุงคุณภาพชีวิตโดยรวมได้